„Во Дневниот центар за деца на улица почнав да доаѓам од 2008. Пред тоа молев за пари низ улиците со татко ми и моите браќа и сестра. Јас и сестра ми не сакавме да одиме ама бевме принудени од татко ми. Ноќта ја минуваме гладни, бидејќи не сме заслужиле да јадеме. Мајка ми и постариот брат често го поддржуваа татко ми.

Но, откако доаѓам во Центарот, конечно се чувствувам сигурна и заштитена. Тука во Центарот не сум сама. Јас сум овде со моите три браќа и две сестри. Наставничките ми помогнаа и ги спречија татко ми и мајка ми кога се обидоа да ме дадат за повозрасно лице. Понекогаш за време на викендите, кога ние не сме во Дневниот центар, татко ми повторно не принудува да просиме… да молиме за пари. Но, јас секогаш им кажувам на моите наставнички, а тие ги викаат на разговор.

Сега имам 16 години. Центарот за деца на улица ми помогна да се запишам на училиште, но и да бидам редовна. Поради возраста бев префрлена во вечерното основно училиште „Ас Макаренко“. Сега веќе знам да пишувам и читам. Сакам да цртам, бојам… да учам песнички. Многу сакам да се бањам, да мијам заби, бидејќи дома немам ниту струја ниту вода. Тука наставничките многу се грижат за мене, за сестрите и трите браќа. Имаме оброци, медицински прегледи, чиста облека. На училиште тие не испраќаат, но и дочекуваат. Ни помагаат во пишување на домашните задачи. Тие нам ни се сé и многу ги сакам. Навистина сум многу среќна тука. Тука израснав. Мислам дека и моите браќа и сестра истото го чувствуваат.“ – ни раскажа 16 годишната Р.Е.